Promotor, profesor Ryszard Rojek
Z głębokim i prawdziwym wzruszeniem pragnę przedstawić sylwetkę
prof. dr hab. inż. Tadeusza Kaczorka, członka rzeczywistego Polskiej Akademii
Nauk, który ma dzisiaj otrzymać godność doktora honoris causa naszej Uczelni.
Wzruszenie moje jest tym większe, że to Wydział Elektrotechniki,
Automatyki i Informatyki Politechniki Opolskiej, którego byłem dziekanem przez
3 kadencje jest wnioskodawcą pomysłu o nadaniu Profesorowi tej najwyższej
godności akademickiej.
Wręczony dziś doktorat honorowy jest dla profesora Tadeusza Kaczorka
siódmym, po sześciu nadanych przez Politechniki: Lubelską (2004 r.), Szczecińską
(2004 r.), Warszawską (2004 r.), Białostocką (2008 r.) i Łódzką (2008 r.) oraz
Uniwersytet Zielonogórski (2002 r.). Uroczystość ta jest więc dla Profesora
kolejnym dowodem uznania środowiska polskich uczelni technicznych.
Profesor Tadeusz Kaczorek jest absolwentem Wydziału Elektrycznego
Politechniki Warszawskiej. Karierę akademicką rozpoczął bardzo wcześnie
podejmując pracę w Politechnice Warszawskiej w 1954 r., będąc jeszcze
studentem. Przeszedł następnie przez wszystkie stopnie naukowe i awanse
akademickie, aż do uzyskania w roku 1971 tytułu naukowego profesora
nadzwyczajnego, a w 1974 roku profesora zwyczajnego
W okresie ponad 50-letniej działalności zawodowej Profesor był związany
z Wydziałem Elektrycznym Politechniki Warszawskiej oraz ostatnio od 2002r.
z Wydziałem Elektrycznym Politechniki Białostockiej.
Profesor Tadeusz Kaczorek pracując na Politechnice Warszawskiej
zajmował wiele ważnych stanowisk kierowniczych i brał udział w organizowaniu
od podstaw wielu różnych placówek naukowych, w tym m.in. zorganizował na
Wydziale Elektrycznym Politechniki Warszawskiej Katedrę Podstaw Elektroniki
i Automatyki oraz Instytut Sterowania i Elektroniki Przemysłowej. Pełnił również
funkcje Dziekana Wydziału Elektrycznego i Prorektora Politechniki Warszawskiej.
Należy również podkreślić wybitny wkład Profesora w kształcenie młodych,
utalentowanych kadr naukowych. Tym zagadnieniem Profesor zajmuje się od
wielu lat, ponieważ, jak sam powiedział w jednym z wywiadów, talent traktuje
jako bogactwo narodowe i uważa, za swój moralny obowiązek angażowanie się w
kształcenie tej grupy osób.
Jego działalność naukowa koncentruje się wokół zagadnień automatyki
i elektrotechniki ze szczególnym uwzględnieniem teorii sterowania oraz teorii
systemów dynamicznych. W początkowym okresie zajmował się analizą i syntezą
wielowymiarowych układów dynamicznych z czasem ciągłym oraz dyskretnym,
osiągając wiele ważnych rezultatów w zakresie sterowalności, obserwowalności
i stabilizowalności. Do klasyki polskiej literatury naukowej zaliczane są książki
Profesora: Synteza liniowych układów stacjonarnych metodą przestrzeni stanów
(PWN, Warszawa 1975), Teoria układów regulacji automatycznej (WNT,
Warszawa 1977), dwutomowe dzieło Teoria sterowania (PWN, Warszawa 1977
i 1981) czy też Macierze w automatyce i elektrotechnice (WNT, Warszawa 1984)
oraz Podstawy Teorii Sterowania (WNT Warszawa, 2004).
Należ podkreślić, że na doskonałych podręcznikach Profesora wychowało
się wiele pokoleń studentów i doktorantów. Dzisiaj wielu z nich zajmuje wysokie
stanowiska, czy to w nauce czy w przemyśle.
